Religia

Lenalee

Melpomene, nie wysnuwaj pochopnych wniosków, bo sama widzisz, co z tego wychodzi. Zakończmy tę dyskusję, bo jest ona niepotrzebna, a poza tym podchodzi pod offtop.

Ja myślę, że chodzenie z chłopakiem, który wyznaje inną religię byłoby trudne. Nie ma szans, by nie podejmować podczas rozmów tematu religii, bo niemalże w każdej dyskusji coś tam z tego wynika. Z pewnością rodziłyby się konflikty, problemy, ale nie uważam, że taki związek jest niemożliwy.

Liliowa

Pytalska

Czasami zastanawiam się nad swoją wiarą.
Pochodzę z rodziny katolickiej, moja mama jest w tym zaślepiona, ale ja nie wiem, czy jestem wierząca. Jednego dnia sądzę, że to kompletna bzdura, że religia została wymyślona po to byśmy byli potulni jak baranki (wpływ "Boga urojonego" Richarda Dawkinsa, którego teraz czytam?), a drugiego całą logikę powstania świata powierzam Bogu. Ale w końcu mogę mieć ALE do swojej religii a mimo tego być wierzącą. Mogę wyznawać filozofię Zedonga, mogę tak, jak on sądzić, że religia osłabia i otępia nasze umysły, jeżeli za bardzo jej się poświęcimy i będziemy ją łączyli ze sprawami przyziemnymi. W siłach wyższych nie należy poświęcać całej naszej nadziei, należy samemu pracować i tak osiągnąć wyznaczony sobie cel.
Wiara, używana w najmniejszym stopniu, może służyć jedynie motywująco. Ja nigdy nie poświęcałam się całkowicie modlitwie ani nigdy nie żyłam w pełni życiem religijnym, nie myślę codziennie o tych sprawach, do kościoła chodzę wtedy, kiedy chcę.
Albo inaczej - wtedy, kiedy poczuję potrzebę. Wiem, że to sprzeczne z tym że jestem wierząca, ale każdy może praktykować swoją wiarę tak, jak woli, bo wtedy nie czujemy nacisku i możemy samodzielnie zrozumieć to, w co wierzymy. Najgorsza jest ta presja robiona na dzieciakach z podstawówki, którym wpaja się, że muszą chodzić do kościoła i odmawiać paciorek codziennie rano i wieczorem. Aż wiara staje się dla nich uciążliwym obowiązkiem, a nie własną formą zrozumienia siły wyższej, która ma nad nami władzę.

Melpomene

Muzułmanie modlą się kilka razy dziennie i im to jakoś nie przeszkadza. Wiesz, kontakt z Bogiem trzeba utrzymywać jak z przyjacielem - rozmawiać z Nim w trakcie modlitwy, uczęszczać do kościoła, przyjmować sakramenty święte. Przynajmniej ja tak to rozumiem.

Lenalee

Pytalska

Lenalee

Jak dla mnie ksiądz to żadna najbardziej upoważniona osoba do tego, by się przed nim spowiadać. Równie dobrze mogę wyjawiać swoje grzechy przyjaciołom i rodzinie, bo moim zdaniem, oni dużo bardziej są do tego upoważnieni, a przy tym ich słowa, gdy starają się mnie umoralnić (tzn. po prostu mówią, że to, co zrobiłam, było złe, choć ja dobrze o tym wiem, ale wiadomo, czasami rozumie się to po fakcie), dużo bardziej do mnie trafiają, niż głupia gadka księdza.

Pytalska

Więc, tak sądzę, możesz spowiadać się najbliższym. Wiem, że moje słowa brzmią jak szaleństwo, jednak uważam, że religię można praktykować tak, jak się chce samemu, więc jestem do tego szaleństwa raczej upoważniona.

Nie obawiamy się dorastać, poznawać nowych ludzi, zdobywać wykształcenia - słowem, nie boimy się dnia następnego, przemijania. Chociaż może się to wydawać nieodpowiednim porównaniem, bo nie wiemy, co nas czeka po śmierci, a dzień kolejny mamy określony, zaplanowany i nie spodziewamy się że właśnie wtedy nadejdzie koniec naszej egzystencji. Ale w końcu śmierć stoi na drodze naszego życia tak samo naturalnie, jak jutro, więc skoro to rzecz normalna, nie powinniśmy się jej obawiać.
Mam konkretną opinię na temat życia po śmierci. Jestem chrześcijanką, jednak w opinię na temat końca życia ludzkiego nieraz zdarza mi się powiątpiewać.

A Wy co sądzicie o śmierci (pod względem religijnym, bo w końcu to taki, a nie inny temat. Zesztą, może być również pod innymi względami, chyba).

aleey

Moje zdanie na temat religii jest takie, że mało mnie obchodzi, kto w co wierzy, dopóki nie próbuje mnie nawracać.

Cropka

Jestem wierzącą, ale tzw. niepraktykującą. Nie chodzę do kościoła, żyję według własnych zasad a nie tych które mi narzuca religia. Modlę się, owszem, ale własnymi słowami, ale nie jakimiś pie***onymi formułkami, które zazwyczaj się wyklepuje bez zrozumienia. Modlę się kiedy potrzebuję, a to oznacza, że nawet tylko raz do roku.
Wg mnie spowiedzi są kompletnie niepotrzebne. Jeśli się czegoś żałuje, masz wybaczone. Nawet spowiedź Ci w niczym nie pomoże, jeśli nie żałujesz jakiegoś występku. A księża w żaden sposób nie są upoważnieni do poznawania naszych sekretów.
Wszystkie religie monoteistyczne są tak naprawdę jedną religią, ale z innymi zasadami, inną nazwą boga i różnie ponazywane. Tak ja to postrzegam.
A chrześcijaństwo jest najokrutniejszą religią jaka istniała. To ona spowodowała wiele sporów, i śmierć sporej części ludności, krwawego i przymusowego przyłączania do niej wielu kultur, ale też zarazem, muszę to przyznać, najpotężniejszą.

To tylko moje zdanie. Nie miałam zamiaru nikogo obrażać.

Melpomene

O świętej wojnie muzułmanów nie wspomniałaś. Ona nie uczyniła nic złego? A inne religie? Jakoś nie wierzę w to, by tylko, khem, chrześcijanie zachowywali się w taki sposób. Wiele osób jest do tej religii zwyczajnie uprzedzonych. Bo tak jest modnie i w ogóle fajnie. Nie twierdzę kategorycznie, że Ty też, ale wydźwięk Twojej wypowiedzi w pewnym sensie na to wskazuje.
A ze swoimi przyjaciółmi też rozmawiasz raz na rok, tak jak z Bogiem?
Jezus nie chciał nawracać siłą, lecz słowami. Ludzie wywoływali te wszystkie krwawe konflikty. Porównaj chrześcijaństwo w, dajmy na to, I wieku i chrześcijaństwo w czasach krucjat. Jest jakaś różnica, z tego, co się orientuję.
I modlitwy możesz określać innymi słowami, które nie należą do kategorii przekleństw. Bezsensowne, niezrozumiałe dla mnie, i tak dalej, i tak dalej.

PS Gdzieś tam indziej, w Imionach chyba, że idziesz do bierzmowania. Skoro nie jesteś katoliczką, bo co w ogóle idziesz? Chyba że jestem w błędzie co do bierzmowania, to wybacz.

aleey

Prawda jest taka, że każda religia w końcu się kończy, każda przestaje istnieć w sercach ludzi i Chrześcijaństwo jest właśnie najbliższym nam przykładem. Samo to, co opisałaś, jako porównanie tej religii z I wieku, a z czasu krucjat, dowodzi tego, że ta religia dobiega swojego końca, tak jak wiele wierzeń przed nią.

A bierzmowanie... Cóż, osobom, które chcą iść do bierzmowania oczywiście zawsze będzie towarzyszyć argument "jeśli nie wierzysz, to po co idziesz?", a w praktyce przecież nie wygląda to tak, że decydujemy w stu procentach o naszym życiu. Mając piętnaście lat, decyzje za nas mogą podjąć rodzice i nie mamy tu nic do gadania.