Religia

Melpomene

Wierz, aleey, nie każdy, kto idzie do bierzmowania, nie wierzy. Ja osobiście idę, bo wierzę, a gdybym nie chciała tego robić, porozmawiałabym z rodzicami, wyjaśniła im swoje stanowisko w tej sprawie i powiedziała, że to i tak w mojej wierze nic nie zmieni, więc i tak jest bez sensu. Siłą Cię do kościoła nie zaciągną. Nawet gdyby, nie zachęci Cię to do Boga i Kościoła, wręcz przeciwnie. Bynajmniej nie zamierzam nikogo do tego zniechęcać, jednak takie jest moje zdanie na ten temat. Tak samo z przyjmowaniem Komunii Świętej, chodzeniem do spowiedzi, ogólnie kościoła. Bez sensu jest robienie tego, gdy się nie wierzy.

aleey

Ale ja nie napisałam, że każdy kto idzie do bierzmowania nie wierzy. Czytanie ze zrozumieniem się kłania. I tak, oczywiście wiem, że siłą mnie do kościoła nie zaciągną. Ale tu nie chodzi jedynie o ciągnięcie do kościoła. Po prostu... To może zrozumieć tylko osoba, która ma podobną sytuację.

I sądzę, że nic mnie do tego waszego Boga nie zachęci, więc raczej też nie zniechęci bardziej, a moi rodzice doskonale o tym wiedzą.

Jasminne

Liliowa

letty

Co nom ja jestem chrześcijanką. Moja najlepsza przyjaciółka jest świadkiem(?) Jehowy, ale nie bardzo mi to przeszkadza.

Lenalee

aleey już napisała, że to nie zawsze jest wybór tylko tej osoby. Wielki wpływ na dzieci mają przecież rodzice. Ale są również ludzie, którzy np. już po jakimś sakramencie zmieniają swoje nastawienie do Boga i Kościoła z różnych względów. Cóż, czasu się przecież nie da cofnąć, a nawet jeżeli, to co?

Ja miałam bierzmowanie, wtedy chodziłam do Kościoła. Jakoś niespecjalnie czuję się przez ten sakrament uduchowiona, a wręcz napiszę, że niczego on w moim życiu nie zmienił. Mogłabym go nawet nie mieć, być może byłoby lepiej, bo ta jazda do Kościoła na msze, zaliczanie podpisów księdza i w ogóle - strata czasu. Więc dlaczego jednak wzięłam bierzmowanie? O tym dyskutować nie będę, to moja osobista sprawa.

Claudine

jestem ateistką, żeby nie powiedzieć, lekką poganką, choć wychowana w wierze katolickiej i uczęszczająca do szkoły katolickiej. Może gdyby nie owa szkoła, z moją wiarą byłoby zgoła inaczej, lecz... powoli doszło do tego, że na obowiązkowych cotygodniowych mszach wtorkowych ukrywam się w łazience, na religii słucham muzyki a kościół omijam szerokim łukiem.
Nie odpowiada mi m.in. dzisiejszy stosunek Kościoła do niektórych kwestii. Lekki fanatyzm, nieco cięższa popisówa.
W historii było nie lepiej.

Oczywiście nie mam zamiaru tłumaczyć się, czemu jestem ateistką, wszak samo słowo znaczy, że nie wierzę w Boga.
Może lepiej nie wiedzieć, że masz tylko siebie (Closterkeller - Ate)
Wolę wierzyć, że to życie to nie jest tylko jakiś głupi test. I że mam własną wolę i umiem decydować sama o sobie. I że nikt nie może wiedzieć, co będzie po drugiej stronie, możemy tylko starać się żyć jak najlepiej. Wszelkie próby interpretacji religijnych, tego co jest potem i tego, kto jest nad nami wydają się kompletnie nietrafione.
Mój "lekki poganizm" znaczy, że szanuję Matkę Naturę i kocham wszystko, co żyje (bez względu na religię). Wierzę w pewne trochę niedorzeczne rzeczy, z których również się nie będę tłumaczyć.

Co do samej wiary i katolicyzmu - jakoś nie mogę wyobrazić sobie Trójcy świętej z przyległościami, dla mnie jest to nonsensem. Łatwiej by mi było przyjąć dawnych pogańskich bogów - jeden Bóg i jedna Bogini, żadnych Biblii, Apostołów, wszystkich szopek (co nie znaczy, że uśmiecha mi się uwierzyć w jakiekolwiek bóstwo). Nie podoba mi się pogląd (może w obecnych czasach równouprawnienia mniej aktualny) że "kobieta to siedlisko wszelkiego zła jest", o krucjatach na niewinnych ludzi i łapankach na innowierców i czarownice nie wspominając. Tak, wiem, czepiam się historii, lecz na niej się wszystko opiera. I twierdzę tak nie dlatego, że jest to modne czy dlatego, że czuję się uciśniona. Nie wypowiadam się na temat innych religii, bo wychowałam się tu, nie gdzie indziej, w kraju bądź nie bądź, katolickim.

Mam nadzieję, że rzeczywiście nadchodzi schyłek chrześcijaństwa jak każdej innej religii, choć aż strach myśleć, co będzie potem.

Co do bierzmowania - a kto tak naprawdę ma wybór? Myślicie, że z wyboru od 9 lat chodzę do katolika? I czy mam cokolwiek do powiedzenia w kwestii bierzmowania? Moja mama specjalnie praktykująca nie jest, a jednak jej argumentem jest, że jeśli jest to jedna z ostatnich rzeczy, jaka od niej będzie zależała w kwestii moich sakramentów to mam iść i już, a po za tym, co mi szkodzi? nie docierają do niej argumenty takie jak "nawał zajęć", "brak czasu", "ciekawsze zajęcia", "brak wiary", "obowiązki".

Cropka

Melpomene, Bóg to coś innego niż przyjaciele. Jeśli kochamy Boga i go potrzebujemy, on wie o tym, nie musimy go zapewniać ciągle, że jesteśmy obok niego. A przyjeciele, z nimi można porozmawiać, a z Bogiem nie porozmawiasz tak jak z przyjaciółmi, on bardziej nadaje się, żeby mu się wyżalić, poprosić go o coś. A nie zawsze mamy potrzebę wyżalania się, albo proszenia o coś. Ot co.
A co do bierzmowania, mam dopiero 14 lat, jeśli nie chcę iść, to nie mam tu nic do gadania. Mam iść i już.

jesienna.szarlotka

Jestem katoliczką. Wierze w Kościół, ponieważ traktuję go jako miejsce spotkań z Bogiem, ale także jako wspólnotę ludzi, łączących się w modlitwie. Oczywiście wiem, że zaraz zaczniecie mówić, że nie tylko Kościele można się spotykać z Bogiem, ze on jest wszędzie, ble, ble, ble, ale takie jest po prostu moje zdanie na ten temat.
Czytałam po części wasze wypowiedzi i wydaje mi się, że stwierdzenie, że nie wierze w Kościół lub Biblie jest jednym słowem głupie. Nie chce na ten temat dyskutować. jesteś katolikiem, to powinnaś wierzyć w Biblie i Kościół. Dla mnie takie stwierdzenia są kompletną abstrakcją.
Popieram słowa Melpomene, co do ateistów i ludzi innej wiary, którzy wtrącają się do naszej wiary. To trochę chore.
Poza tym, co do nietolerancji na inne religie, to raczej jestem tolerancyjna. Denerwują mnie tylko ŚJ. Osobiście nie wtrącam się do ich wiary i znam dużo osób, które należą do ŚJ i je lubię. Jednak osobiście drażni mnie chodzenie i namawianie mnie, osoby wierzącej do przejścia do ŚJ. Kiedyś zaczepiło mnie na ulicy dwóch ŚJ i powiedzieli mi prosto w oczy, że dla nich Jan Paweł II był nikim. Od tej pory, jeśli mnie ktoś zaczepia, to prosto z mostu im mówię, ze nie chce z nimi rozmawiać, ponieważ nie zgadzam się z ich poglądami.
Może moja wypowiedź jest trochę zagmatwana, ale nieważne.

aleey

Ale czym według ciebie jest wtrącanie się do wiary? Rozmawianie na jej temat? Sądzę, że mam prawo wyrazić swoją opinię na temat tego, jakie według mnie są reguły narzucane przez Kościół, a myślę, że są niemożliwie głupie (przynajmniej większość).

jesienna.szarlotka

Nie chodzi o rozmawianie na jej temat, ale np. jak to robią ŚJ u mnie w mieście, chodzenie i wytykanie tego, co jest ich zdaniem złe w tej wierze. Ja np. mogę sobie mówić, że nie lubię takiej i takiej wiary, bo w niej jest to to i tamto złe, chociaż nie wiem tego na pewno. Ale nie podchodzę do ludzi na ulicy i nie mówie: a w waszej wierze, to....ble ble ble. to jest moim zdaniem wtrącanie się.

Lenalee

butterfly

Ja jestem katoliczką. Chodzę do kościoła, rozmawiam z Bogiem. Patrzę na katolicyzm nie jako na religię, w której wychowali mnie rodzice, tylko wiem, że sama zadecydowałam o tym, w co chcę wierzyć, a w co nie. Wiem, że wiara musi płynąć z całego serca. Nie można wierzyć w coś o czym nie mamy pojęcia i do czego nie jesteśmy przekonani. Jednak muszę przyznać, że jak patrzę na wydarzenia z ostatniego okresu, widzę ile zła dzieje się w kościołach katolickich, np. ostatnie wydarzenie z Krzyżem Smoleńskim. Strasznie mnie to przeraża, że osoby które walczą o ten Krzyż posługują się przemocą i tak przykrymi argumentami.

Floss

Jestem katoliczką. Po prostu w to wierzę, nie dlatego, że jestem tak wychowana, tylko wierzę.
Do wierzących niepraktykujących mam podejście, że takowi nie istnieją. Skoro wierzysz w Boga, to on nakazuję chodzić do kościoła, modlić się, a skoro tego nie robisz zaprzeczasz sam sobie.
Jestem tolerancyjna dla wszystkich religii. Jak dla mnie żadna nie jest bez sensu.

aleey